Hööt mich jod, verstoht mich räch

Rümche un Verzällche vun Hans F Baumann

von

„Hööt mich jod, verstoht mich rääch“,
dieses Buch habe ich geschrieben zum Erhalt der kölschen Sprache. Ich muss mit bedauern feststellen das Kölsch nur noch selten in der Öffentlichkeit gesprochen wird. Selbst Zuhause wird mit den Kindern selten Kölsch gesprochen. In einigen Schulen gibt es Gott sei Dank Kölsch AGs. Ich habe manchmal den Eindruck das der oft besungene Stolz der Kölner sich mehr auf die Stadt bezieht als auf die Sprache. Aber vielleicht ist es mit Kölsch wie mit Latein, das nur auserwählte Leute es sprechen (wollen)können.
Viel Spass beim lesen.
Hans F. Baumann
„Hööt mich jod, verstoht mich rääch“,
dat Boch han ich jeschrivve domet uns kölsch Sproch nit vör de Hüng jeit. Ich muss met bedore fasstelle dat Kölsch nor noch selden op d´r Stroß jeschwaad weed.
Selvs Doheim weed met d´r Pänz fass nor noch Huhdütsch jebubbelt. Jott sie Dank dunn sei jetz en einije Scholle denne Ströpp Kölsch beibränge. Zicklich hann ich dat Jeföhl dat der off besungen Stolz vun d´r Kölsche nur för uns Mutterstadt Colonia ävver nitt vör uns schöne Sproch jild. Ävver villeich es dat met dem Kölsch wie met Latein, dat nor besondere Lück dat schwade (wolle)künne.
Vill Fiduuz beim lesse.
Hans F. Baumann